Van Aruba naar Cuba

Onze laatste week op Aruba was druk. Naast het afronden van de trainingen (Thomas), het inpakken van onze bagage (Amy) en het schrijven van ons voorlopig laatste freelancewerk, boekten we nog even snel een vlucht van Cuba naar Costa Rica voor eind mei. In de tussentijd probeerden we een programma te maken voor de dagen in Cuba waarop we niet zouden schaken (Capablanca Memorial). Hiernaast vonden we ook nog wat tijd om meer van Aruba te zien.

Zo bekeken we de vuurtoren en de brokstukken van Natural Bridge, een natuurlijke brug die zeven jaar geleden instortte.  Allebei erg mooi, maar het hoogtepunt van onze laatste week op Aruba was toch wel de struisvogelboerderij! Hier kun je een wandeling maken met een gids en de enorme vogels voeren. Daar waren we natuurlijk wel voor te porren. Met een uiterst onnozele blik pikken ze dat voer uit je handen, een prachtig gezicht. Het lijkt alsof de struisvogels gewoon door het hek naar buiten kunnen stappen, maar: “They don’t do that, because their eyes are bigger than their brain”, aldus onze gids. Eh, tja.

Het lag natuurlijk al maanden vast, maar we raakten toch een beetje onrustig van ons vertrek naar Cuba. Dat de in allerijl geregelde tickets van Cuba naar Costa Rica geen overbodige luxe waren, bleek toen we aankwamen bij het vliegveld. Omdat we te langzaam waren met inpakken en lang moesten wachten bij het terugbrengen van de huurauto, kwamen we hijgend bij de incheckbalie aangerend. Hier lieten we snel op onze telefoon zien dat we ook weer weg zouden gaan uit Cuba. “Zonder ticket weg uit Cuba mag ik jullie niet laten gaan”, was het commentaar. Even twijfelden we aan onze degelijke voorbereiding, maar we wisten toch vrij zeker dat dit nergens op internet stond. De reis naar Havana (met een korte overstap op Panama) verliep verder vlotjes.

Vanaf onze aankomst hadden we nog  wat tijd voor het schaaktoernooi zou beginnen. Nadat we uit gemakzucht de eerste nacht in het hotel van het toernooi hadden geboekt, brachten  we de tweede dag door met uitzoeken hoe we in Vinales zouden komen, een kleine stad in het westen van Cuba. Bellen naar het busbedrijf bood geen soelaas, dus dan maar met koffer, backpack en handbagage naar het busstation. Uit alles bleek dat de bus om vier uur zou vertrekken en slepend met al onze spullen kwamen we ruim op tijd aan bij het loket. “De bus gaat niet om vier uur, maar om twee uur”, werd ons opvallend triomfantelijk verteld. We keken op de klok: kwart over twee. We deelden uiteindelijk een relatief goedkope taxi met een Poolse backpacker. ’s Ochtends hadden we al gebeld naar Vinales om een casa particular te regelen. Dit betekent dat je bij de Cubanen thuis logeert en daar tegen een kleine vergoeding ook kunt eten. Hier hebben we vier dagen doorgebracht. In onze volgende blogposts zullen we meer vertellen over het prachtige Vinales en natuurlijk Havana!

Hierbij nog wat foto's van Aruba!